DET REGNER

Ein kan ikkje la vere å kommentere det. Samtalen heldt på å gå i stå eller bli litt ubehageleg, og så er det nokon som ser ut, ser dropane på ruta og at det har skya over. "Det regner." Og så må alle sjå på regnet, letta over at dette har skjedd.

Eg skal ikkje påstå at dette er regnets eigentlege eller fremste funksjon, men den er der. Den augneblinken alt stilnar og ein kan høyre suset og raslinga, ein gløymer kva ein snakka om, og kjem kanskje på at no kunne det smake med eit glas vin.

Det er er i slike stunder det er vanskeleg å avvise tankane på kva regnet betyr, og kva det har gjort med ein sidan ein første gong skjønte at det fanst. Og det er sjølvsagt ikkje tanken på styrtregn eller på endelause månader med vestlandsregn, stundom heile haustar og vintrar då det ikkje finst noko håp utanom det som finst i bøker og musikk.

Ein tenkjer i staden på stille sommarkvelder, ein kjem syklande, det er små bjørkeskoger og ein innsjø med små hus rundt. Brått kjenner ein dropane, men det gjer ikkje noko, for ein veit at snart er ein i hus, det finst varme bad og tørre klede. Det er eit regn ein har lese om i bøker, i gløymde og slitne diktsamlingar, og ein tenkjer seg alltid at dette har Ray Bradbury skrive om, det er minne frå den tid ein las alt av Ray Bradbury, og ein får lyst å lese om det på ny.

Det er først og fremst det regnet som kjem nøyaktig til rett tid, utan at ein tenkjer på at det skal vere til nytte for nokon, at jorda treng dette, at ting skal vekse. Eller motsett, at no blir ikkje høyet tørt, no må ein ta inn klesvasken, no ryk fjellturen i morgon.

Det er regnet som bryt inn, som har stått ei stund utanfor og lytta, i ein gammal frakk, og no er det der, som ein gammal kjenning, og alt løyser seg opp.

Ein finn fram vinflaska og glasa og tenkjer på at det skal bli fint å sovne inn til denne lyden, og når morgonen kjem, er det ikkje der lenger, berre sol og raslinga i ospelauvet, og alt luktar nytt.

Nokon må berre seie "Det regner", og alle må bort og sjå.

Eller det motsette. Det har regna i lang tid, ein hugsar knapt noko anna, ein slit seg fram gjennom dagane, tenkjer at no må ein bort frå dette, ein pakkar og neste dag skal ein setje seg i bilen. Så er det nokon som ser ut og seier: "Det har slutta å renge."

Og ein vaknar som etter ein lang søvn og tenkjer at alt verkeleg er muleg.

LOVE ME TWO TIMES, BABY

mens jeg knuser koppene og kaster lp-ene ut vinduet mens ropene dine ikke treffer meg men fragmenteres og setter seg i veggene og overdøves av glass av plast og stål og rør som splintres når jeg sparker tv-apparatet ned fra benken og løper mot deg mot døren med knasende tenner og knyttede hender og du roter til håret mitt og sier at jeg av og til er så liten at du kunne ha gjemt meg i lommen og spasert av gårde, vet du det?

Villa Giske

Å vakne

i eit lafta hus frå tjuetalet. Som er mor di sitt hus. Men ho er ikkje heime. Det er berre du i heile huset. Og du ligg på loftet. I ei dobbeltseng med to dyner. Åleine.

Og det er så varmt. Og du er så tørst. Og du reiser deg opp. Og du er naken. Og du opnar loftsvindauget. Og legg deg igjen.

På hylla over senga står glaset med vatn du sette fram til deg sjølv. Og så tenkjer du på den setninga frå The National sin sang You've Done It Again, Virginia: "A tall cool drink of water is all you ever wanted to be." Eller noko slikt. Og så drikk du. Og somnar igjen.

Rogne

Takk

no går det bedre. Ein god del bedre. Kaffien er i koppen og søstern drit i det. Topp stemning. Topp less. Topless. Neida.

Eller jau, kanskje er det nokre få viktige ting igjen. Bibliotek. Familie. Håp. Kjærleik. Kaffi. Øks. Hav. Sveitte.

Og nokon som høyrer på bråket. Som kan seie "nei, det vil eg ikkje."

På Ålesund Bibliotek

gir dei det vekk heilt gratis. Alt du treng. Heilt gratis.


Men kaffien. Fy faen.

neida

Oslo

i regnet. Og eg vaknar av at det regnar her og. Kva faen er det med alt dette regnet, som når eg treng det som mest berre bankar på ruta når eg søv. Vekkjer meg. Og så forstår eg jo alt. Eg må reise. Eg må heim. Eg har plass i bilen, det er ikkje det.

Og denne heimen her kan godt stå open litt til, om det er fleire som treng husrom. Men faen heller, eg er ikkje Havstein.

Who will be my rolemodel now that my rolemodel is gone?

Akvarell FTW!

nok ein skissemodell

ruin

decca

funksjonsdiagram

prematur fotomontasje

scribbler

Trapperom

trapperom from gunnar rogne on Vimeo.

1:200

1:20

Overlys og mann i glaset

Ovidia og elefanten

Munchen

Signalen

tekstur og refleksjon

Man skriver.

Man arbeider.
Man bygger.

signalen

skisse

om jeg lukket vinduene

mot parken og elven, ville jeg fortsatt visst hvor jeg var?

"det är nu det börjar"

 

Eg har tenkt litt over det, i alle fall no dei siste tre dagane, etter at eg byrja; at eg treng eit festepunkt. Ein liten stein dreggen kan kile seg bak for å hindre at båten driv av. Nokon å følge med på. Noko som kan halde meg nokonlunde på rett veg. Og kanskje skal det bli på denne staden her, og ikkje i den grøne notatboka som eg ikkje les tilbake i uansett.

Så slik er stoda; semesteret har begynt. Det skjer ikkje så mykje framover no utover det eg gjer det til sjølv. Det blir ingen forelesninger. Ingen ekskursjonar. Med mindre eg legg opp til det sjølv. Så får eg sjå kva eg gjer ut av det.

Tanken er i alle fall å snakke meir med folk som har gått på kunstskule a la den som kjem i Kragerø. Finn ut kva det "går i". Korleis er ein dag på kunstskule. Mykje av det kan eg jo sikkert tenkje meg til sjølv, men research kan ein ikkje ta lett på.

Veit ikkje om eg skal skrive så mykje om den daglige donten her på gringoarkitektur (eit halvabsurd namn å forholde seg til, no fleire år etter at den blei stifta), men kanskje heller bruke det som ein slags diskusjonspartner for å få fram det som kvernar i bakhovudet med tanke på oppgåva og det siste semesteret her på AHO. Så kan eg heller slette innlegga etterkvart som eg skriv dei, om det skulle bli behov for det. For det er ikkje for eventuelle lesarar eg skriv dette, eigentleg så vil eg ikkje at nokon skal lese det. Så derfor blir det jo litt ironisk å skrive dette på nettet. Men det er noko med det å skrive det "høgt", at nokon kan lese det. For då blir eg halde til ansvar for mine eigne tankar og planer framover, og då må eg jo gjere det, ikkje sant?

Men ambivalensen grip om seg, som både du og eg forstår. I alle fall sidan det er meg sjølv eg skriv dette til.